ستون آخر - احسان محمدی - اختلاف میان مربیان تیم‌های ملی و باشگاه‌ها، قصه تازه‌ای نیست. قصه‌ای که در فوتبال ایران تقریباً به یک عادت مزمن تبدیل شده است. از تیم ملی بزرگسالان گرفته تا امید و بانوان، همه با یک چالش مشترک روبه‌رو هستند: باشگاه‌هایی که دل خوشی از در اختیار گذاشتن بازیکنانشان ندارند.
از یک منظر حق هم دارند. باشگاه‌ها هزینه می‌کنند، تیم‌داری می‌کنند، قراردادهای سنگین می‌بندند و در لیگی رقابتی برای بقا، قهرمانی و اعتبار می‌جنگند. وقتی بازیکنی به اردوی تیم ملی می‌رود، همیشه یک نگرانی پشت سرش هست، مصدومیت، خستگی، افت بدنی یا ذهنی. اگر آسیبی ببیند، این مربی باشگاهی است که باید پاسخ بدهد و تاوان بدهد، نه تیم ملی.
اما ماجرا فقط این‌طرف سکه نیست. تیم ملی ویترین فوتبال یک کشور است. ویترینی که موفقیتش توجه جهانی و داخلی می‌آورد، محبوبیت می‌سازد، اسپانسر جذب می‌کند و هوادار را هیجان‌زده می‌کند. همین توجه و اعتبار، دیر یا زود به باشگاه‌ها هم برمی‌گردد.

بازیکنان هم بیشتر تمایل دارند لباس تیم ملی را به تن کنند. این تاجی است که همه از کودکی رویای سرگذاشتن آن را دارند.
شاید وقتش رسیده بپذیریم نه باشگاه مقصر مطلق است و نه تیم ملی طلب‌کار همیشگی. فوتبال ملی بدون باشگاه معنا ندارد و باشگاه بدون افتخار ملی، فقط یک تیم محلی پرهزینه است. راه‌حل، نه دعواست و نه اجبار. گفت‌وگو، برنامه‌ریزی و احترام متقابل است.

منبع: روزنامه فدراسیون فوتبال